Sen yokken...

                                                                     Mehtap'a...

Sen yokken hep bir yanım eksik

Sevmeyi unutuyorum, sözcükleri

Tanıyamıyorum kendimi

Bir çocuk gibi üşüyorum

Geceleri

Sen yokken hep bir yanım eksik

Korkuyorum karanlıktan

Dişlerimi fırçalamayı unutuyorum

Yemek yemeyi, çay içmeyi

Uykuyu

Benden seni çıkardığında geriye

Pek bir şey kalmıyor anlayacağın

Bohem bir adamım yılgın biteviye

Ev dağınık korkuyorum duyacağın

Sen yokken hep bir yanım eksik

Üstümle başımla sızıyorum öyle

Bu şehirde ıssızım elektrik kesik

Neresinden başlayım güne söyle

Kapının kilidi anahtara düşman

Balkonda çiçekler son nefesinde

Eşyanın serzenişini bir duysan

Hepisi bir kıyametin arifesinde

Sen yokken hep bir yanım eksik

Çalınmış harflerim

Sürgün gibiyim hayata

Ellerim mahcup ürkek yüreğim

Nereye gitsem yabancı nerede

İki kişilik uyur severdim işte

Teklik büyük yalnızlık büyüyor

İçimdeki zindan her gidişte

Sen yokken artıyor karanlığım

Geceler gündüzlere musallat

Biliyorsun ben çok dağınığım

İnfaz bekliyor içimdeki cellat

Hep bir yanım eksik sen yokken

Aynalarla konuşuyorum

Boşluğa anlatıyorum seni

Çocuk odasında büyütüyorum