Mehtap'a...
Sen yokken hep bir yanım eksik
Sevmeyi unutuyorum, sözcükleri
Tanıyamıyorum kendimi
Bir çocuk gibi üşüyorum
Geceleri
Sen yokken hep bir yanım eksik
Korkuyorum karanlıktan
Dişlerimi fırçalamayı unutuyorum
Yemek yemeyi, çay içmeyi
Uykuyu
Benden seni çıkardığında geriye
Pek bir şey kalmıyor anlayacağın
Bohem bir adamım yılgın biteviye
Ev dağınık korkuyorum duyacağın
Sen yokken hep bir yanım eksik
Üstümle başımla sızıyorum öyle
Bu şehirde ıssızım elektrik kesik
Neresinden başlayım güne söyle
Kapının kilidi anahtara düşman
Balkonda çiçekler son nefesinde
Eşyanın serzenişini bir duysan
Hepisi bir kıyametin arifesinde
Sen yokken hep bir yanım eksik
Çalınmış harflerim
Sürgün gibiyim hayata
Ellerim mahcup ürkek yüreğim
Nereye gitsem yabancı nerede
İki kişilik uyur severdim işte
Teklik büyük yalnızlık büyüyor
İçimdeki zindan her gidişte
Sen yokken artıyor karanlığım
Geceler gündüzlere musallat
Biliyorsun ben çok dağınığım
İnfaz bekliyor içimdeki cellat
Hep bir yanım eksik sen yokken
Aynalarla konuşuyorum
Boşluğa anlatıyorum seni
Çocuk odasında büyütüyorum
